Εκδόσεις

Papathanassopoulos, S., Armenakis, A., Karadimitriou, A. (2022). The Greeks and the COVID-19 Pandemic: Assessing the Credibility and Effectiveness of the Main Social Institutions and Public Sphere Players. In: Maarek, P.J. (eds) Manufacturing Government Communication on Covid-19 . Springer Studies in Media and Political Communication. Springer, Cham. https://doi.org/10.1007/978-3-031-09230-5_14

 Η πανδημία του COVID-19 έθεσε υπό αμφισβήτηση την ανθεκτικότητα των θεσμών της κοινωνίας σε πολλά μέρη του κόσμου. Στην Ελλάδα, όπου η εμπιστοσύνη στους κοινωνικοπολιτικούς θεσμούς είχε δοκιμαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν, η πανδημία του κορονοϊού αποτέλεσε ένα νέο πλαίσιο στο οποίο αμφισβητήθηκε η αποτελεσματικότητά τους, όταν η κυβέρνηση αναγκάστηκε να λάβει κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις και να επιβάλει πρωτοφανή περιοριστικά μέτρα στο όνομα του κοινού καλού. Ως αποτέλεσμα, η πανδημία του κορονοϊού δημιούργησε ένα ενδιαφέρον παράδοξο: ενώ το πρώτο κύμα της υγειονομικής κρίσης (Μάρτιος-Απρίλιος 2020) χαρακτηρίστηκε από την ανανέωση της πίστης των πολιτών σε σημαντικούς κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς, με αύξηση των συναισθημάτων αισιοδοξίας, ασφάλειας και βεβαιότητας, κατά τη δεύτερη περίοδο αποκλεισμού (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2020) η μεταστροφή στη θετική αξιολόγηση του κοινού για τους πολιτικούς φορείς και θεσμούς ήταν τόσο ριζική που επηρέασε -σε κάποιο βαθμό- ακόμη και τους υποστηρικτές της κυβέρνησης που προέρχονταν από την Κεντροδεξιά ή την Ακροδεξιά/Δεξιά του πολιτικού φάσματος. Με βάση διαδικτυακή έρευνα, η οποία διεξήχθη κατά την πρώτη και τη δεύτερη περίοδο αποκλεισμού, η παρούσα συγκριτική έρευνα διερευνά, τις απόψεις των Ελλήνων πολιτών για βασικούς θεσμούς της κοινωνίας (την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, την εκκλησία και τους ευρωπαϊκούς φορείς) και τους σημαντικότερους παράγοντες της δημόσιας σφαίρας (τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Υγείας και εξειδικευμένους επιστήμονες), οι οποίοι συμμετείχαν ενεργά στη διαχείριση της έκτακτης ανάγκης για την πανδημία. Τα ευρήματα της έρευνας επιβεβαιώνουν την υπόθεση ότι σε ταραγμένους καιρούς η ευνοϊκή στάση των πολιτών απέναντι στους θεσμούς της κοινωνίας σχετίζεται άμεσα με το βαθμό ευαισθητοποίησης και αναγνώρισης της αποτελεσματικότητας των μέτρων πολιτικής που αποσκοπούν στον περιορισμό της (υγειονομικής) κρίσης.